<<< Powrót
Opis

Irena Kwinto (ur. 23 stycznia 1914 na Wileńszczyźnie, zm. 1 lutego 1981) – polska bajkopisarka.

Zbierając miejscowe legendy Irena Kwinto nie marzyła, żeby znalazły się one w wydaniu książkowym, pragnęła jednak gorąco, by w jakiś sposób dotarły do najmłodszych. Kiedy synowie pani Ireny zaczęli chodzić do szkoły, rozpoczął w niej działalność teatrzyk szkolny. Okazał się on znakomitym środkiem służącym zapoznaniu dzieci z baśniami spisywanymi przez autorkę. To na potrzeby owego teatrzyku powstawały sce- nariusze, bajki sceniczne oparte na wątkach skrzętnie gromadzonych legend. 

Wieść o interesującej autorce utworów dla dzieci rozeszła się szybko, i równie szybko Irena Kwinto stała się stałym współpracownikiem najpopularniejszych niegdyś czasopism dla najmłodszych - "Świerszczyka" i "Płomyczka", w których regularnie i często ukazywały się kolejne baśnie, wiersze i piosenki.

Wkrótce baśnie pani Ireny zaczęły po- jawiać się - jako słuchowiska - na antenie Polskiego Radia w audycjach dla dzieci.

Pierwszą książką, w której zamieszczono utwory Ireny Kwinto, była wydana w 1965 roku antologia dwudziestu autorów, pt. "Nowy kiermasz bajek".

Jakiś czas później, wiersz pani Ireny znalazł się w tomie "Kolorowy Świat" obok takich autorów, jak: Brzechwa, Porazińska, Konopnicka i Szelburg - Zarębina.

W 1971 roku olsztyńskie wydawnictwo "Pojezierze" wydało pierwszy zbiór legend pisarki - "Dar Królowej Róż".

Jeden z recenzentów tę pięknie wydaną i ciekawie ilustrowaną przez Marię Szymańską pozycję nazwał książką roku.

"Pojezierze" wydawało później kolejne zbiory baśni Ireny Kwinto

- "Pierścień Orlicy", 

- "Uśmiechnij się, bajko", wznawiając również wyczerpane już nakłady.

Szereg lat Irena Kwinto przepracowała w Młodzieżowym Domu Kultury w Lidzbarku Warmińskim - dziś jej imienia, prowadząc z dziećmi zajęcia w pracowni rękodzielniczej. To właśnie te dzieci były pierwszymi - surowymi - recenzentami bajek pisarki.

Pokrywając serwetki regionalnymi haftami, dzieci słuchały z zapartym tchem opowieści swojej opiekunki.

W tym samym czasie powstawały piosenki harcerskie przeznaczone dla słuchaczy Polskiego Radia. 

Ci, dla których poświęciła swoje siły, zdolności i talent literacki docenili autorkę pięknych baśni, przyznając jej w 1974 roku najważniejsze z odznaczeń - Order Uśmiechu - jako 115-mu kawalerowi.

źródło: http://www.kwinto.com/irena.htm

http://pl.wikipedia.org/wiki/Irena_Kwinto

 

A B C Ć D E F G H I J K L Ł M N O P R S Ś T U W Y Z Ź Ż