Ta napisana w 1930 roku, przez lewicową pisarkę i działaczkę baśń dla dzieci i młodzieży, cieszy się niesłabnącym powodzeniem. W tej opowieści, rycerze króla Zygmunta Wspaniałego zabawiają się przechwałkami, jakich czynów zdolni są dokonać dla dam swego serca. Sprowokowany przez jednego z rycerzy, Gotfryd Zwycięzca wyrusza po cudowny kwiat ametystu rosnący na niedostępnej górze, otoczony wieńcem płomieni. Zdobyć go może tylko rycerz o nieustraszonym sercu, który bez lęku przejdzie przez otaczające go ognie. Gotfryd podejmuje wyzwanie, by cudowny kwiat ametystu przynieść dla swej ukochanej damy, królewny Roksany. Bez lęku pokona ogniste wieńce, ale gdy wyciągnie rękę by zerwać cudowny kwiat, pojawi się przed nim górska wróżka Wiwiana. Błaga, by nie zrywał kwiatu gdyż jest to kwiat jej życia. Szlachetny Gotfryd spełni jej prośbę, ale serce jego się złamie, gdy usłyszy, że nie może opowiedzieć dlaczego to zrobił. Musi przyznać się, że uląkł się ognistych płomieni, inaczej wróżka Wiwiana umrze. Wraca smutny i opowiada, ze nie starczyło mu odwagi by przejść przez płomienie. Wówczas pojawi się wróżka Wiwiana, opowie o tym, jak zwyciężył własną pychę i próżność i wręczy mu cudowny kwiat ametystu. Szkoda, że autorka opracowania nie umieściła w filmie pięknej sceny zaufania, w której królewna Roksana okazuje swe serce i zaufanie Gotfrydowi. Bowiem gdy Gotfryd mówi o swym tchórzostwie, Roksana mówi, ze nie wierzy jego słowom i na pewno nie tchórzostwo było przyczyną tego że wrócił bez kwiatu, lecz powód musiał być o wiele ważniejszy i szlachetniejszy.

Opracowanie tekstu: Jawa48©