Pierwsze szkice urządzeń przypominających projektory pochodzą z XV (Johannes de Fontana) i XVI (Leonardo da Vinci) wieku. Projekty te były prawdopodobnie inspiracją do powstania w XVII wieku laterna magica, czyli najprostszego rzutnika. 

Latarnię magiczną nazywano także latarnią czarnoksiężnika. Nazwa wzięła się od łacińskich słów laterna magica. Był to najprostszy aparat projekcyjny, który rzutował obraz ze szklanych przezroczy. W jego skład wchodziła soczewka, ale często zamiast niej montowano zwykłe szkło, na którym namalowany był obraz. Drugim ważnym elementem było źródło światła.

Za wynalazcę tego niezwykłego urządzenia uważany jest jezuita Athanasius Kircher, który to w swoim dziele Ars Magna Lucis et Umbrae, powstałym w 1671 roku, opisał jej działanie. Najprawdopodobniej skonstruował latarnie magiczną około 1645 roku.

Urządzenie udoskonalił E. G. Robertson, który zainstalował w latarnii magicznej mechanizm ostrości. Z kolei samo urządzenie opatentowano w Stanach Zjednoczonych w 1870 roku, a dokonał tego pochodzący z Filadelfii Henry R. Hel.

Można by rzec, że latarnia czarnoksiężnika to prototyp takich urządzeń jak : diaskop, episkop, epidiaskop, powiększalnik, a nawet prototyp dzisiejszego projektora filmowego.

Na rozwój projektorów trzeba było jednak czekać do początku XX wieku, gdy z czasem udoskonalana laterna magica stała się dostępna w masowej produkcji jako Episkop - zabawka dla dzieci. Jego popularność zachęciła do rozbudowy bardziej uniwersalnej formy, czyli Grafoskopu. Wykorzystywał on światło i system luster do rzucania na ekran tekstu, lub obrazu na przezroczystych foliach. W latach 50 i 60 urządzenia te stały się popularne w szkołach i biurach, jednak ich mała mobilność i krótka żywotność baterii poprowadziły do rozwoju nowej linii rzutników przezroczystych. Wykorzystywał małe slajdy i był łatwo przenośny, więc szybko znalazł zastosowanie w biurach i szkołach. Popularność tego urządzenia zaczęła spadać pod koniec lat 70.