Pojechał Michał pod Częstochowę, 
Tam kupił buty siedmiomilowe. 

Co stąpnie nogą - siedem mil trzaśnie, 
Bo Michał takie buty miał właśnie. 

Szedł pełen dumy, szedł pełen buty, 
W siedmiomilowe buty obuty. 

W piętnaście minut był już w Warszawie: 
"Tutaj - powiada - dłużej zabawię!" 

Żona spojrzała i zapłakała: 
"Już nie dopędzę mego Michała." 

Dzieci go ciągle tramwajem gonią, 
A on już w Kutnie, a on już w Błoniu. 

Wybrał się Michał z żoną do kina, 
Lecz zawędrował do Radzymina. 

Chciał starszą córkę odwiedzić w mieście, 
Adres - wiadomo - Złota 30. 

Poszedł piechotą, bo było blisko, 
Trafił na Złotą, ale w Grodzisku. 

Raz się umówił z teściem na rynku, 
Zanim się spostrzegł - był w Ciechocinku. 

Pobiegł z powrotem, myśląc, że zdąży, 
I wnet się znalazł na rynku... w Łomży. 

Chciał do Warszawy powrócić wreszcie. 
Ale co chwila był w innym mieście: 

W Kielcach, w Kaliszu, w Płocku, w Szczecinie 
I w Skierniewicach, i w Koszalinie. 

Nie mógł utrafić! Więc pod Opocznem 
Jęknął żałośnie: "Tutaj odpocznę!" 

Usiadł i spojrzał ogromnie struty 
Na swoje siedmiomiliowe buty, 

Zdjął je ze złością, do wody wrzucił 
I na bosaka do domu wrócił.