<<< Powrót
Opis

Janusz Korczak, właśc. Henryk Goldszmit, znany też jako: Stary Doktor lub Pan doktor (czasami pisane razem) (ur. 22 lipca 1878 lub 1879 w Warszawie, zm. prawdopodobnie 6 sierpnia 1942 w Treblince) – polski lekarz pochodzenia żydowskiego, pedagog, pisarz, publicysta, działacz społeczny.

Prekursor działań na rzecz praw dziecka i całkowitego równouprawnienia dziecka. Wprowadził samorządy wychowanków, które miały prawo stawiać przed dziecięcym sądem swoich wychowawców. W 1926 roku zainicjował pierwsze pismo redagowane w większości przez dzieci - "Mały Przegląd". Pionier działań w dziedzinie resocjalizacji nieletnich, diagnozowania wychowawczego, opieki nad dzieckiem trudnym.
Korczak w 1898 wziął udział w konkursie na sztukę teatralną, ogłoszonym przez Kurier Warszawski i Paderewskiego. W marcu 1899 roku konkurs rozstrzygnięto. Na konkurs wysłał czteroaktowy dramat Którędy? i podpisał się: Janasz Korczak. Ten pseudonim literacki zaczerpnął z powieści Kraszewskiego Historia o Janaszu Korczaku i o pięknej miecznikównie. Forma Janusz (zamiast Janasz) powstała wskutek błędu zecera składającego informację o wynikach konkursu. Sama sztuka nie zachowała się. Pomiędzy 1899–1901 publikował w czasopiśmie Czytelnia dla Wszystkich.

W lutym 1900 pod innym imieniem: Hen-Ryk, zaczął współpracować z tygodnikiem satyrycznym "Kolce" jako współautor zespołowo pisanej sensacyjnej powieści: Lokaj. Spełniła się przepowiednia jego nauczyciela z warszawskiego gimnazjum, który orzekł, podczas nakrycia chłopca na potajemnym czytaniu w czasie lekcji, że będzie pisał do nic nie znaczących gazet – 3 grosze za wiersz. Ta wyrocznia częściowo minęła się z prawdą, bo stawka za pojedynczy wiersz, dla początkującego literata była dużo niższa. Od 1901 roku zaczął pisać felietony. W 1905 roku ukazał się seria publikowana w Kolcach - Koszałki Opałki. Od 1901 do 1904 opublikował w Kolcach ich ponad dwieście.

W tym samym roku wyszła drukiem powieść Dzieci ulicy, najpierw w odcinkach w Czytelni dla Wszystkich (nr 1–18), a następnie w wydaniu książkowym. Pomiędzy 1904–1905 był felietonistą w czasopiśmie Głos. Prowadził tam rubrykę Na mównicy sygnowane literą "g.". W latach 1904-1905 na łamach Głosu ukazywała się powieść w odcinkach Dziecko salonu. W tym czasie opublikował w Głosie około 60 felietonów. W 1906 powieść Dziecko salonu pojawiła się w wydaniu książkowym i przyniosła mu międzynarodowy rozgłos. W tym samym roku zaczął pisać dla Przeglądu Społecznego. Pomiędzy marcem a majem 1906 drukował w nim Feralny tydzień, zaś w lutym 1907 tworzył tam cykl opowiadań: Szkoła życia.

W późniejszym okresie wydał szereg pozycji dla dzieci m.in.: Król Maciuś Pierwszy, Król Maciuś na wyspie bezludnej, Bankructwo małego Dżeka, Kajtuś Czarodziej. Miał także znaczący wkład w edycje Małego Przeglądu. Inne znane publikacje: Sława, Pedagogika Żartobliwa, Jak Kochać dziecko, Sam na sam z panem Bogiem (pełna lista w Dzieła Janusza Korczaka). Po roku 1930 jego działalność literacka osłabła, w czasie Drugiej Wojny Światowej prowadził pamiętnik - cenny, głęboki dokument istotny ze względu na okoliczności - czas i miejsce - jego powstawania (patrz sekcja Getto Warszawskie).

Korczak prowadził szeroką działalność popularyzatorską w obronie praw dziecka za pośrednictwem radia. Sekretarzem, a potem współpracownikiem Korczaka był socjalista i późniejszy ceniony pisarz – Igor Newerly. Przedwojenne pedagogiczne audycje doktora zostały zdjęte z anteny po tym, jak słuchacze zaczęli wyrażać niezadowolenie powodowane odmiennością etniczną ich autora. Zarzucano mu zażydzanie radia. Korczak żałował, że wygłaszał audycje jako "Stary doktor" a nie podał swojego prawdziwego pseudonimu literackiego. Jednak we wrześniu 1939 był prelegentem w Polskim Radiu.

W 1937 został odznaczony Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury.

źródło:

A B C Ć D E F G H I J K L Ł M N O P R S Ś T U W Y Z Ź Ż